Hepimizin birlikte yaptığımız planları bir türlü hayata geçiremeyen bir arkadaşı vardır. Her davetiyeyi kabul eder, katılmak konusunda heveslidir ancak sonra tam son dakikada mazereti kapınızda biter. ya çocuklardan biri hastadır ya aileleri ziyarete gelmiştir ya mesaiye kalmaları gerekmiştir ya da eski klasik mazeretlerden “ailevi meseleler” kelam mevzusudur.
Ben işte o arkadaşım ve çılgına çevirdiğim tüm insanların pislik olmadığımı ve arkadaşlıklarını cepte görmediğimi bilmelerini istiyorum.
Bazen – aslında birçok vakit – toplumsal durumları içine girmek için fazla göz korkutucu buluyorum. Partilere gitmek, meslektaşlarımla bir şeyler içmek, arkadaşlarımla yemeğe çıkmak yahut konserlere, tiyatrolara ve öbür eğlenceli şeylere katılmak istemiyor değilim. Kağıt üstünde kulağa çok eğlenceli geliyor, daha evvel katıldığım ortamlarda çok eğlenmiş olduğumu da bildiğimden davetleri kabul ediyorum.
Ve rastgele bir daveti kabul ettiğimde, niyetim büsbütün davete icabet etmek oluyor. Bir yanım daveti kabul ediyor zira hiçbir şeye katılmayan arkadaş ya da meslektaş olarak damgalanmak istemiyorum. Lakin öteki yanım kulağa çok hoş geldiği konusunda son derece samimi.
Zaman geçip aktiflik günü yaklaştıkça, hevesimin yerini anksiyete alıyor ve kaygı ve telaş ile doluyorum.
Anksiyete niyetlerle oynamayı çok seviyor ve apansızın, herkesi görmeyi ne çok istediğim ve varlıklarından alacağım keyif düşündüğüm son şey oluyor.
Sonra işi öteki fikirler devralıyor: “İnsanlar yalnızca kibar olmak için beni davet ettiler”, “Orda olmamı sahiden isteyen biri var mı ki?” üzere..
Tuhaf sessizlikler ve utandırıcı havadan sudan konuşmalar hakkındaki telaşlarım beynimi ele geçiriyor ve imajım, ne giyeceğim, fotoğraflarda nasıl çıkacağım, ne yiyip ne içmeyi seçtiğim üzerinden yargılanıp yargılanmayacağım üzere şeyler bile, tüm bunların hepsinin ne kadar makûs bir fikir olduğunu düşündürüyor.
Ben rahat olduğum durumlarda, dışarıya özgüvenli ve dışadönük gelebilen biriyim. Anksiyete 7/24 yanı başımda olan bir şey değil, bazen hiçbir ikaz vermeden ortaya çıkabilir bazense sizi çok rahat bırakabilir.
En büyük korkusu habersiz kapı zilinin çalması olan, bilinmeyen bir numara aradığında telefonunu miksere atmak isteyen, toplumsal medyada olumsuz bir yorum sonrası günlerce odasına çekilen biri olarak, toplumsal durumlar benim için büyük bir gayrete dönüşebiliyor.
Etkinliğe göre neredeyse her vakit daha makûs olan, her şeyi başımda büyütmem oluyor. Hayatımdaki insanları ve onlarla vakit geçirmeyi seviyorum; sıkıntı benim kendimden kuşku etmem ve makûs bir izlenim bırakacağıma dair kaygım.
Basitçe söylemek gerekirse, gelemeyeceğimi söylemek en kolay yol ve çoğunlukla inanılmaz bir rahatlama sağlıyor. Her keresinde inançlı balonumda kalabileceğimi bilmek, hayli cezbedici bir niyet lakin arzum bu türlü bir insan olmak değil o yüzden davetleri kabul etmeye devam edeceğim ve nitekim gitmeye çabalayacağım.
Parti yahut gece aktifliklerine katılma konusunda toplumsal anksiyetesi olduğunu düşündüğünüz arkadaşlarınız için, onlara takviye olma ismine yapabileceğiniz kimi şeyler var.
Anahtar, sabırlı olmak. Bir karşılık almak için baskı yapmamanın ve mazeret olarak gözüken nedenleri eleştirip kuşkuyla bakmamanın da her vakit yararı olur.
Ek olarak, yapılan etkinliklere hiç katılmayan insanları davet etmeyi bırakmak daha kibarca görünebilir zira onları gitmek istemedikleri yerlere çağırarak taciz ettiğinizi düşünebilirsiniz lakin birini bir kümeden bu formda dışlamak işleri daha berbata çevirebilir zira en başta planlara katılmamalarının sebebi olan korkularını sağlamlaştırmış olursunuz.
Bir arkadaşınızın tam son dakikada gelemeyeceğini bildirmesi hudut bozucudur evet, fakat size katılamamasının nedeni toplumsal anksiyete ise onun kendisini sizden daha makûs hissettiğinden emin olabilirsiniz.
H/Çeviri: ezgiepifani