Toplumun en büyük sıkıntılarından biridir sevgisizlik. Nerede hata, şiddet, istismar, hastalık yahut boşanmalar var ise orada kesinlikle sevgisizliğin tohumları vardır.
Sevgisizlik daha fazla, toplumun en küçük ünitesi olan ailelere hasar verir. Çünkü sevgisizlik tohumları birinci olarak ailede atılır.
Aile, çocuğun kendini inançta hissettiği yer olmalıdır. İtimat hissetmeyen çocuk sevgisizlik tohumlarından beslenir.
Çocuğa bağırmak, hakaret etmek ve şiddet göstermek, onu diğerleriyle mukayese etmek ve aşağılamak hatta; onu öpmemek, ona gereğince sarılmamak, hoş kelamlar söylememek ve vakit ayırmamak da sevgisizlik tohumlarına birer örnektir.
Sağlıklı her anne baba çocuğunu kuşkusuz sever ve imkanları yettiğince çocuğunun gereksinimlerini ve bakımını karşılamaya çalışır ancak birçok vakit çocuğunun ruhsal gereksinimlerini gözden kaçırabilir.
Ruhsal gereksinimin ana kaynağı inançtır. İtimat hissinin beslendiği his ise sevgidir. Sevginin kanalları da; dokunma (fiziksel temas), ruhu besleyen hoş kelamlar ve davranışlar (değerlilik hissi), ilgi gösterme (vakit ayırmak) ve hürmet göstermedir. (kabul görme)
Yani; “Çocuğuma pek vakit ayıramıyorum, ders çalışması için baskı yapıyorum bazen yanılgılarından ötürü cezalandırıyorum orta sıra da bir iki tokat atıyorum fakat çocuğumu çok seviyorum zira yemiyorum yediriyorum, giymiyorum giydiriyorum, ne istese alıyorum” diyen ebeveyn çocuğunun sadece fizikî gereksinimini karşılamış olur.
Gelelim sevgisiz büyüyen çocuğun, yetişkinlikteki hayatına…
Sevgisiz büyüyen yetişkin çoğunlukla; eşine ve çocuklarına sevgisizliğini hissettirir ve onlara çocukluğunda yaşadığı olumsuz hisleri farklı biçimlerde yansıtarak meskende daima gerginlik yaşatabilir.
Ekseriyetle bu eşler; eşine sarılmaktan kaçınır, ona hoş kelamlar söylemeye utanır, eşine pahalı olduğunu hissettiren davranışlar göstermekte zorlanır, eşiyle ahenk içinde olamaz yani ne birlikte birebir anda yatağa yatabilir, ne birlikte sofraya oturmayı denk getirebilir, ne eşine özel vakit ayırabilir, ne de eşiyle göz göze diz dize güzel sohbet edebilir.
Sevgisiz büyüyen bu yetişkinlerin evlilik hayatı daima didişme, tartışma ve hengame üzerinde döner durur. Severek evlendiği eşini bir müddet sonra yetersiz görebilir ve onu daima küçümseyebilir. Eşini de geçimsiz olması ile suçlayabilir. Aslında yetersiz olan da geçimsiz olan da, ta kendisidir. Zira onu bu fikre iten aslında benliği ile olan bilinçdışı çatışmadır. Vaktinde anne babasından doyasıya alamadığı itimat temelli sevgi ve yaşayamadığı çocukluğu kendiyle olan çatışmaya sebeptir. Bu sebeple yetişkin, ya ailesine fiziksel/psikolojik şiddet gösterebilir ya çocuklarını ihmal edebilir, ya da kendi psikopatolojisinden dolayı eşiyle boşanma kararı almak zorunda kalabilir.
Bu kişi cennet bahçesi olması gereken yuvasını maalesef hem kendine hem de ailesine cehennemi yaşatabilir. Zira vaktinde göremediği sevgiyi eşine ve çocuklarına göstermekte zorlanabilir. Sevgiyle beslenmesi gereken yuvası; gözyaşıyla, hüzünle, ve mutsuzlukla beslenebilir.
Bu türlü biri ile evliyseniz biliniz ki; eşiniz sizle arbede etmiyor. Onun tüm kaygısı kendiyle. Sevgisiz geçirdiği geçmişiyle. Sevginizle ona alamadığı inancı hissettirin. Yaşayamadığı çocukluğunu siz kaldığı yerden yaşatın. Eşinize sarılın sarmalayın asla uzaklaşarak kendinizi de sevgisizlikle cezalandırmayın. Unutmayın ki; bir eşi terapi eden de hasta eden de tekrar eşin kendisidir.
